ลักษณะ ๑ บทบัญญัติที่ใช้แก่ความผิดทั่วไป

หมวด ๒ การใช้กฎหมายอาญา

     มาตรา ๒  บุคคลจักต้องรับโทษในทางอาญาต่อเมื่อได้กระทำการอันกฎหมายที่ใช้ในขณะกระทำนั้นบัญญัติเป็นความผิดและกำหนดโทษไว้ และโทษที่จะลงแก่ผู้กระทำความผิดนั้น ต้องเป็นโทษที่บัญญัติไว้ในกฎหมาย

    ถ้าตามบทบัญญัติของกฎหมายที่บัญญัติในภายหลัง การกระทำเช่นนั้นไม่เป็นความผิดต่อไป ให้ผู้ที่ได้กระทำการนั้นพ้นจากการเป็นผู้กระทำความผิด และถ้าได้มีคำพิพากษาถึงที่สุดให้ลงโทษแล้ว ก็ให้ถือว่าผู้นั้นไม่เคยต้องคำพิพากษาว่าได้กระทำความผิดนั้น ถ้ารับโทษอยู่ก็ให้การลงโทษนั้นสิ้นสุดลง

กฎหมายอาญา

จะให้ผลย้อนหลังเป็นโทษแก่ผู้กระทำมิได้ แต่ย้อนหลังเพื่อเป็นคุณได้

กฎหมายอาญา

ต้องตีความโดยเคร่งครัด [ กฎหมายอาญาต้องตีความตามตัวอักษรอย่างเคร่งครัดเฉพาะในด้านที่เป็นคุณแก่จำเลยมิใช่ในทางที่เป็นโทษแก่จำเลย ]

กฎหมายอาญา

ย้อนหลังเป็นผลร้ายมิได้

กฎหมายอาญา

จะย้อนหลังให้ผลร้ายแก่ผู้กระทำ โดยบัญญัติให้เป็นความผิด หรือเพิ่มโทษในภายหลังมิได้

กฎหมายอาญา

ต้องมีบทบัญญัติเป็นลายลักษณ์อักษร

กฎหมายอาญา

ต้องมีบทบัญัติความผิดและโทษไว้ในขณะกระทำ

กฎหมายอาญา

ต้องมีบทบัญญัติที่ชัดเจน ปราศจากการคลุมเครือ

สารบัญ ประมวลกฎหมายอาญา