กฎหมายไทย

– สิทธิในทรัพย์เป็นสิ่งที่กฎหมายให้ความคุ้มครอง การเอาทรัพย์ของผู้อื่นไปเพื่อแสวงหาประโยชน์ที่มิควรได้โดยชอบด้วยกฎหมายสำหรับตนเองหรือผู้อื่นถือเป็นความผิดที่ผู้กระทำต้องรับโทษ

– การลักทรัพย์ของผู้อื่นโดยฉกฉวยเอาซึ่งหน้าเป็นความผิดฐานวิ่งราวทรัพย์ต้องระวางโทษหนักขึ้นกว่าการลักทรัพย์โดยทั่วไป

– ความผิดฐานกรรโชกและรีดเอาทรัพย์เป็นความผิดลักษณะผสมระหว่างความผิดต่อเสรีภาพและความผิดต่อทรัพย์เป็นการข่มขืนใจผู้อื่นให้เขายอมให้ประโยชน์ในทางทรัพย์สินโดยการใช้กำลังประทุษร้ายหรือขู่เข็ญว่าจะทำอันตราย

– ความผิดฐานชิงทรัพย์เป็นรูปแบบหนึ่งของความผิดฐานลักทรัพย์ซึ่งมีการใช้กำลังประทุษร้ายหรือขู่เข็ญว่าจะใช้กำลังประทุษร้ายร่างกายด้วย ทำให้ความผิดมีลักษณะร้ายแรงขึ้น

– ความผิดฐานปล้นทรัพย์เป็นรูปแบบหนึ่งของความผิดฐานชิงทรัพย์ซึ่งมีผู้ร่วมกระทำความผิดตั้งแต่ 3 คนขึ้นไปเป็นความผิดเกี่ยวกับทรัพย์ที่มีลักษณะร้ายแรงที่สุด

– ความผิดฐานฉ้อโกงเป็นการประทุษร้ายต่อทรัพย์โดยที่เจ้าของทรัพย์ไม่ยินยอมส่งมอบให้ โดยผู้กระทำผิดมิได้แย่งการครอบครอง หากแต่เจ้าของส่งมอบให้เพราะถูกผู้กระทำผิดหลอกลวง

– ความผิดฐานโกงเจ้าหนี้ มีความมุ่งหมายเพื่อคุ้มครองการบังคับชำระหนี้ของเจ้าหนี้ เพื่อมิให้ลูกหนี้ทำการยักย้ายถ่ายเททรัพย์สินของตน หรือทำความเสียหายแก่หลักประกันในการชำระหนี้

– ความผิดฐานยักยอกส่วนมากจะเกิดจากความไว้เนื้อเชื่อใจของเจ้าทรัพย์ที่ส่งมอบทรัพย์ให้คนอื่นครอบครองแทนและผู้ครอบครองกลับเบียดบังเอาทรัพย์นั้นไป

– ความผิดฐานฉ้อโกง ความผิดฐานโกงเจ้าหนี้ และความผิดฐานยักยอกมักจะมีลักษณะเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างผู้กระทำความผิดกับเจ้าของทรัพย์ กฎหมายจึงกำหนดให้เป็นความผิดอันอาจยอมความได้

–